Hari ini saya ingin berkongsi dengan anda tentang keimamatan yang berakar umbi dalam Gereja Anglikan. Keimamatan bermaksud dasar mengekalkan atau meningkatkan kuasa hierarki paderi. Keimamatan dalam Anglikanisme bukan sahaja mempengaruhi sikap paderi, tetapi juga menjejaskan pandangan orang awam tentang identiti dan misi mereka sendiri. Keimamatan membuat pastor berfikir bahawa gereja adalah milik mereka, dan ahli juga bersetuju bahawa gereja adalah milik pastor, dan segala-gala pelayanan di gereja harus dilakukan oleh pastor.
Keimamatan adalah produk progresif dari perkembangan sejarah gereja. Dalam gereja awal tidak ada perbezaan antara orang awam dan paderi. Walaupun kita tidak pasti bila keimamatan terbentuk, perkembangan beransur-ansur ini boleh dibahagikan secara kasar kepada tiga tempoh. Tempoh pertama adalah disebabkan oleh masalah serius bidaah dalam gereja mula-mula. Oleh itu, apabila memerangi bidaah, adalah perlu untuk mempunyai uskup gereja atau ahli teologi untuk menyangkal bidaah dan mengajar orang awam kepercayaan yang betul untuk mengekalkan kesatuan gereja. Ditambah dengan keperluan struktur perkembangan pesat gereja mula-mula, permulaan perbezaan antara penganut awam dan paderi mula terbentuk. Tempoh kedua ialah pembangunan yang dirancang selepas penukaran Constantine kepada Kristus. Constantine melantik uskup sebagai pegawai tempatan, membahagikan gereja kepada keuskupan yang berbeza mengikut wilayah, mengikut cara wilayah Rom, dan mengklasifikasikan paderi ke dalam kelas istimewa. Tempoh ketiga ialah apabila Gregory VII mengisytiharkan bahawa semua orang, termasuk raja-raja, berada di bawah kuasa Paus. Imamat juga mencapai kemuncaknya pada masa ini. Pope Boniface VIII pergi lebih jauh dan mengisytiharkan bahawa ketaatan kepada paus adalah syarat keselamatan.
Selepas Reformasi, Gereja Anglikan masih mengekalkan beberapa ciri keimamatan, seperti: paderi mempunyai jubah khusus, paderi mempunyai mekanisme latihan seminari khusus, dan upacara pentahbisan. Pentahbisan menjadi tradisi Gereja yang sangat diperlukan, dan hanya paderi yang ditahbiskan boleh memberikan sakramen. Sehingga hari ini, Gereja Anglikan masih mengekalkan tradisi tertentu. Pada tahap yang besar, ini telah secara halus mempengaruhi perbezaan hierarki antara pastor dan orang awam dan menguatkan kesan berbahaya dari keimamatan.
Saya tidak menentang pentahbisan, pakaian, dan mekanisme latihan yang diperlukan untuk paderi. Apa yang saya bantah ialah hierarki antara paderi dan ahli, dan mentaliti “lebih penting daripada engkau”.