Posts

Posted on

Human natures and Discipleship

Human beings are born with many natures, some of which are beneficial, some of which are harmful, and some of which may be beneficial and harmful depending on the situation. For example, the human nature is to eat as much as possible so that it can be turned into fat to be stored for emergencies. This can be beneficial in emergencies by providing humans with energy and extending their lifespan. But in normal times it can become obesity and cause health problems, which is harmful.

Eating is a human nature because of the need to replenish energy. To sustain our life, the brain must encourage us to eat more. For this reason, our brain secretes dopamine (the pleasure hormone) to make us feel joyful and happy when we eat. This is why we are in a very happy mood when we enjoy a delicious meal. This nature was originally beneficial, especially in the face of famine. However, in times of material abundance, it has become a major problem for human health.

Therefore, in order to deal with the human nature to eat, we have to fight against it. Only by fighting and limiting the nature to eat can mankind have a healthy body.

The same reasoning can be applied to all human natures.

Another example: To live comfortably is human nature so that we can save energy and prevent our bodies from using too much energy. This is extremely important for the ancient people because they may not have food everyday, or they can’t preserve the food for too long. This nature protects our lives and allows us to live as long as possible in the face of food shortages and poor living conditions. But in this modern and highly competitive society, being “comfortable” will make us lose the competition and be eliminated by the society. So in order to be more competitive, we must fight our nature for comfort so that we can be more progressive.

Similarly, in the church, an attitude of staying in the comfort zone prevents us from fulfilling God’s mission. Although comfort is our nature, we cannot let this nature control us. We must fight against comfort and must be willing to work hard to break out of our comfort zone.

Many members who are reluctant to participate in discipleship training have one thing in common: they are afraid that they won’t be able to complete their homework. They are also afraid to leave their comfort zone and face the demands of discipleship.

The truth is that our discipleship training is conducted in progressive manner, going from strength to strength. People don’t have to worry about not being able to do their homework or not understanding what they are reading. Devotional homework can start simple and then progress slowly. If the homework of reading is not understood, the pastor will explain it during the lesson. The purpose of doing homework is for you to concentrate in discipleship training. As long as you are serious in what you are asked to do, the pastor will be happy to accept your homework.

The human nature is trying to avoid difficult challenge. However, if we want to grow, we must fight against our natures. Discipleship Training is to help you continue to grow and fulfill your life.

Posted on

人类本能与门徒训练

人类天生就有许多本能，一些本能是有益的，一些本能是有害的，一些可能有益也可能有害。例如：人类的本能会把多余的食物能量，变成脂肪储存起来，以备不时之需。这在紧急情况可以为人类提供能量，延长寿命，这是有益的。但在平时就会成为肥胖，带来健康问题，这是有害的。

吃是人类的本能，因为需要补充体力。为了维持我们的生命，大脑必须鼓励我们多吃。为此，我们的大脑会分泌多巴胺（快乐激素）使我们在吃的时候感到欢愉快乐。这也是为什么我们在享受美味时，心情会非常快乐。这种本能原本是有益的，特别是面对饥荒的时候。但在物资富裕的时代，却成了人类健康的大问题。

因此，为了对付人类吃的本能，我们就必须与之抗争。唯有抗争，限制吃的本能，人类才能拥有健康的身体。

同样的道理可以应用在人类所有的本能。

另举一个例子：人类的本能是喜欢安逸，这样就可以节省能源，免得身体消耗太多能量。这本能在面对食物短缺，生活条件极差的情况下，可以保护我们的生命，使我们尽可能活的更久。但是在现代这竞争激烈的社会，安逸会使我们失去竞争，被社会淘汰。因此为了更能有竞争力，我们必须与安逸的本能抗争，这样我们才能更加成长。

同样的，在教会里，安逸的态度使我们无法完成神的使命。安逸虽然是我们的本能，但是我们不能让这本能控制我们。我们必须与安逸抗争，必须愿意努力突破舒适圈。

许多不愿意参加门徒训练的会友，都有一个共同点，那就是害怕自己完成不了功课。他们也害怕离开舒适区，面对门徒训练的各项要求。

事实上我们的门徒是渐进式的，由浅入深。大家不必担心做不了功课，或不明白阅读的内容。灵修的功课可以从简单开始，然后慢慢进步。阅读的功课若是读不明白，牧师在上课时也会解释。因此，做功课的目的是要你“用心”。只要你用心去做所要求的，牧师都乐意接受你的功课。

人的本能是不喜欢辛苦，喜欢安逸。然而我们要成长，我们就必须与我们的本能抗争。

Posted on

Pendidikan dan Pemuridan

Salah satu ciri umum orang miskin adalah mereka tidak memperhatikan pendidikan. (Jangan tersinggung, maksud saya “secara umum”, bukan secara eksklusif).

Pemikiran mereka adalah bahawa pendidikan memerlukan waktu yang lama untuk menunjukkan hasilnya, dan mereka perlu melihat manfaat jangka pendek. Daripada membiarkan anak-anak mereka belajar, akan lebih bagus untuk membuat mereka bekerja dan menghasilkan wang. Ditambah lagi, pendidikan memerlukan wang, jadi daripada membazirkannya untuk anak-anak mereka, lebih baik digunakan untuk diri mereka sendiri dan menikmatinya.

Salah satu kelakuan orang miskin adalah mereka fokus pada masa sekarang dan tidak mahu melaburkan di masa depan atau berkerja keras untuk tumbuh. Mereka biasanya menghabiskan wang mereka untuk perbelanjaan, bahkan untuk kemewahan, tetapi tidak mau menggunakan wang mereka untuk belajar agar nilainya bertambah. Mereka tidak fokus pada pendidikan mereka sendiri, dan juga tidak fokus pada pendidikan anak-anak mereka. Dengan lingkaran setan seperti itu, mereka tidak boleh keluar dari kemiskinan untuk waktu yang lama.

Salah satu hal yang disebutkan oleh tiga pemenang Hadiah Nobel Ekonomi 2021 dalam penelitian mereka adalah bahwa satu tahun tambahan pendidikan akan meningkatkan pendapatan seseorang sebesar 9%. Tentu saja kami tidak yakin apakah angka 9% itu berlaku universal di semua tempat, tetapi kesimpulan bahawa semakin tinggi pendidikan, semakin tinggi pula pendapatan yang mungkin diperoleh, adalah sebuah kepastian.

Jika pendidikan dapat mengubah hidup seseorang, terlebih lagi Firman Tuhan dapat mengubah hidup seseorang.

Namun, gereja-gereja teelalu utamakan dengan hal-hal lain dan tidak fokus pada pengajaran Firman Tuhan. Jemaat juga tidak peduli dan tidak mahu berakar pada Firman Tuhan dan melakukan ajaran Tuhan dalam hidup mereka. Sikap “bukan urusan saya” dari gereja dan anggotanya serupa dengan kurangnya perhatian orang miskin terhadap pendidikan.

Ketidaktahuan benar-benar menakutkan. Tidak mengetahui bahawa awak tidak tahu lebih menakutkan lagi.

Pendidikan dapat menghancurkan kemiskinan, dan Firman Tuhan dapat menghancurkan bayi-bayi rohani.

Pendidikan dapat mengubah kehidupan, dan Firman Tuhan dapat membawa makna bagi kehidupan manusia.

Pendidikan dapat membuat suatu bangsa menjadi kuat, dan Firman Tuhan dapat memampukan gereja untuk memenuhi misinya.

Pendidikan dapat memberi manfaat bagi manusia, dan Firman Tuhan dapat membawa kehidupan yang berkelimpahan.

Pemuridan adalah untuk mengembangkan Anda dalam Firman Tuhan sehingga hidup Anda akan diubahkan.

Posted on

Education and Discipleship

One common characteristic of the poor is that they don’t pay attention to education. (Don’t take this personally, I mean “generally”, not exclusively).

Their mindset is that education takes a long time to show results, and they need to see short-term benefits. Instead of letting their children study, it would be more practical to send them to work and earn some money. Plus, education costs money, so instead of wasting it on their children, they should spend it on themselves and enjoy it.

One of the characteristics of the poor is that they focus on the present and are not willing to invest in the future or pay the price to grow. They usually spend their money on consumption, even on luxuries, but are not willing to use their money on learning to grow in value. They don’t focus on their own education, nor do they focus on their children’s education. With such a vicious circle, they can’t get out of poverty for a long time.

One of the things that the three winners of the 2021 Nobel Prize in Economics mentioned in their research is that an extra year of education will increase the income by 9%. Of course we’re not sure if the 9% figure is universal everywhere, but the conclusion that the higher the education, the higher the income is likely to be, is still a certainty.

If education can change a person’s life, how much more can the Word of God change a person’s life.

Yet churches are obsessed with other things and do not properly focus on teaching the Word of God. The members are also ignorant and do not want to root themselves in God’s Word and practice God’s teachings in their lives. The “none of my business” attitude of churches and members is similar to the poor people’s lack of attention to education.

Ignorance is really scary. Not knowing that you are ignorant is even more terrifying.

Education can destroy poverty, and the Word of God can destroy spiritual poverty.

Education can change lives, and God’s Word can bring meaning to people’s lives.

Education can make a nation strong, and God’s Word can enable the church to fulfil its mission.

Education can benefit people, and God’s Word can bring abundant life.

Discipleship is to cultivate you in the Word of God so that your life can be changed

Posted on

教育与门徒训练

研究显示脱离不了贫穷的人普遍上都有一个特性，那就是不注重教育。（不要对号入座，我是说“普遍”，不是说全部）

这些人的思维认为教育需要很长的时间才能看出成效，而他们需要的是看到短期的利益。与其让孩子学习，倒不如打发他们去打工赚一些钱来的实际。再加上教育需要用钱，与其浪费在孩子身上，倒不如自己消费享受。

穷人的其中一个特性就是只注重现在，不愿意投资在未来，也不愿意付上代价使自己成长。他们通常会将钱财用在消费，甚至是奢侈品上，但却不愿意使用钱财在学习方面，使自己的价值增长。他们不注重自己的教育，也不注重孩子的教育。如此的恶性循环，他们长久都不能摆脱贫穷。

在2021年诺贝尔经济学奖的三位得主的研究里，他们就提到一件事，那就是多受一年教育，收入将增加9%。当然我们不确定9%这数字是否在任何地方都通用，但是教育越高，收入就可能越高，这个结论还是肯定的。

如果教育可以改变一个人的生活，那神的话语更加可以改变一个人的生命。

然而教会却沉迷在其他的事上，不好好的注重教导神的话语。会友也懵懵懂懂的不思进取，不愿意好好的扎根在神的话语上，并且在生活中实践神的教导。教会和会友那一种“不关我的事”的态度，跟穷人不注重教育有异曲同工之处。

无知真的是可怕。不知道自己无知，更加是恐怖。

教育可以消灭贫穷，神的话语可以消灭属灵婴孩。

教育可以改变生命，神的话语可以带给人生命意义。

教育可以使国家强盛，神的话语可以使教会完成使命。

教育可以造福人群，神的话语可以带来生命丰盛。

门徒训练就是要在神的话语上栽培你，使你的生命改变。

Posted on

Organisasi dan Pemuridan (Bahagian 3)

Pada tulisan sebelumnya kita telah membahas tentang organisasi dan bagaimana organisasi selalu menjadi alat yang digunakan manusia untuk menyatukan kekuatan sekumpulan orang untuk menyelesaikan tugas yang tidak dapat dilakukan oleh seorang individu. Jika seseorang tidak bergantung pada organisasi, namun hanya mengandalkan kekuatan individu, maka hasil yang dicapai akan sangat kecil dan tidak berkesan.

Ada dua teori dalam ilmu ekonomi. Yang pertama adalah ekonomi neoklasik, yang menganjurkan ekonomi pasar bebas dan kemampuan individu untuk membuat pilihan yang rasional. Mereka percaya bahwa “tangan tidak terlihat” , iaitu pasar akan secara otomatis mengatur produksi sesuai dengan permintaan dan penawaran individu, sehingga memaksimalkan penggunaan sumber daya. Namun, pasar seringkali gagal mengoptimalkan pembahagian sumber daya kerana adanya kos transaksi dan kegagalan pasar.

Manakala, Ekonomi Kelembagaan Baru berpendapat bahawa kita tidak boleh hanya mengandalkan regulasi pasar. Ini disebabkan kegagalan pasar, monopoli, asimetri informasi, dan sebagainya, semuanya berkontribusi pada kegagalan memaksimalkan penggunaan sumber daya. Mereka menganjurkan bahwa selain pasar, masyarakat juga harus diatur melalui pengurusan hirarki perusahaan, iaitu “tangan yang terlihat”, untuk memaksimalkan penggunaan sumber daya, iaitu pembahagian sumber daya yang optimal.

Namun, terlepas dari apakah itu “tangan yang tidak terlihat” atau “tangan yang terlihat”, selama keserakahan, mementingkan diri, pencarian kekuasaan, dan keinginan manusia masih ada, akan ada banyak hal yang melayani diri sendiri yang memuaskan kepentingan peribadi dengan mengorbankan masyarakat umum. Sifat alamiah manusia tetap menjadi tantangan untuk memaksimalkan penggunaan sumber daya masyarakat.

Hal yang sama juga berlaku di dalam gereja. Kepentingan sendiri adalah tantangan terbesar bagi pertumbuhan gereja. Sama ada keperluan wang atau keperluan tenaga manusia, sumber daya gereja sering kali diberikan oleh 20% orang, tetapi ini harus memenuhi keperluan 80% orang.

Adalah umum bagi gereja untuk memiliki hal-hal berikut ini:

1. 20-30% dari jemaat adalah anggota yang tidak menghadiri kebaktian gereja dan tidak terlihat dalam kegiatan, tetapi tiba-tiba muncul ketika mereka meninggal dunia. Kehidupan rohani mereka amat dikecewakan.

2. 20-30% dari anggota gereja hanya menghadiri kebaktian gereja secara tidak teratur, tidak melibat diri dalam pelayanan gereja, dan sesekali memberikan sumbangan kewangan. Kehidupan rohani mereka tidak diketahui.

3. 20-30% anggota gereja menghadiri kebaktian secara teratur, melibat diri dalam sedikit pelayanan, dan mumking melibat dirii dalam acara-acara khusus. Kehidupan rohani mereka tidak begitu baik.

Hal mendasar yang dimiliki oleh orang-orang ini adalah bahawa mereka berpusat pada diri mereka sendiri. Terus terang saja, mereka mementingkan diri dan hanya melihat kepentingan mereka sendiri di gereja.

Apa yang harus kita lakukan dalam situasi seperti ini?

Saya fikir satu-satunya cara bagi gereja untuk mengoptimalkan penggunaan sumber daya adalah dengan mengajar jemaat untuk memahami ajaran Alkitab dan memotivasi mereka untuk lebih berkomitmen kepada Tuhan. Tanpa mengoptimalkan penggunaan sumber daya, bagaimana gereja dapat menyelesaikan begitu banyak tugas? Gereja perlu mengatur kebaktian, mengatur berbagai tahap pengajaran, merawat anggota, mempromosikan misi, mempromosikan pekerjaan sosial, menumbuhkan gereja, melatih para pemimpin, mempromosikan pelayanan untuk segala usia, dan sebagainya. Jika kita tidak mengintegrasikan dan mengoptimalkan sumber daya gereja, bagaimana kita dapat melakukan semua pelayanan?

Bayangkan 80% sumber manusia di gereja tidak tersedia. Mereka ini bukan sahaja tidak dapat bersumbang, tetapi mereka juga menghabiskan sumber daya gereja yang terbatas. Dalam keadaan seperti itu, bagaimana gereja dapat berkembang? (Tentu saja para berusia dan orang yang lemah tidak termasuk dalam perbincangan saya, mereka telah melakukan bahagian mereka dan sekarang saatnya bagi mereka untuk menikmati berkat-berkat kehidupan).

Jadi ini, tujuan pemuridan utama kita adalah meningkatkan tingkat komitmen para anggota. Ketika para anggota menjadi lebih berkomitmen kepada Tuhan, maka mereka akan semakin mementingkan gereja dan bukan kepentingan diri sendiri. Hanya dengan demikian mereka akan dapat berkontribusi. Sumber daya gereja akan ditingkatkan untuk menyelesaikan banyak pelayanan yang perlu dijalankan.

Posted on

Organisations and Discipleship (Part 3)

In the previous sharing, we talked about organizations and how organisations have always been a tool used by mankind to bring together the strength of a group of people to accomplish a task that could not be done by an individual. If one does not rely on organisations, but only on the strength of individuals, then the results achieved are very limited and inefficient.

There are two theories in economics. The first is neoclassical economics, which advocates a free market economy and the ability of individuals to make rational choices. They believe in the “invisible hand” of the market, and the market will automatically regulate production according to the demand and supply, so as to maximise the use of resources. However, the market often fails to optimize the allocation of resources because of the operational costs and market operational failure.

The second is the New Institutional Economics which argues that we cannot rely on market regulation. The reason is because of the existent of market operational failures, monopolies, information asymmetry, etc., all these contribute to the failure of maximising the use of resources. They advocate that in addition to the market regulation, people must also be regulated through the management of the corporate hierarchy, that is, the “invisible hand”, in order to maximise the use of resources, and optimize the allocation of resources.

However, regardless of whether it is the “invisible hand” or the “visible hand”, as long as human greed, selfishness, power-seeking, desire, etc., still exist, there will be many self-serving things that satisfy personal interests at the expense of the general public. Human evil nature remains a challenge to maximise the use of society’s resources.

The same happens in the church. Selfishness is the greatest challenge to the church growth. Whether it is a monetary or human resources, church resources are often given by 20% of the members, in order to provide the needs of 80% of the people. As you can see, It is common for the church to have the following:

1. 20-30% of the church parish roll are members who do not attend church services and are missing. Many of them only appear when they are gone to be with the Lord. Certainly, their spiritual life is awful.

2. 20-30% of the members of the church only attend church services occasionally. They didn’t participate in church ministry, but will make some financial contributions occasionally. Their spiritual life is not known.

3. Another 20-30% of the church members attend worship services regularly. They seldom participate in ministry. They may participate in certain church special events, and their spiritual life is not so good.

The common thing that the above have in common is “self-centred”. To put it bluntly, they are selfish and only look at their own interests in church.

What should we do in such a situation? How to mobilize these 80%?

I think the only way for the church to optimise the use of resources is to teach the members to understand the words of God and to motivate them to be more committed to God. Without optimising the use of resources, how can the church accomplish so many ministries? As you can see, the church needs to arrange worship services, arrange various stages of teaching, care for members, promote missions, promote social work, plant churches, train leaders, organize ministries for all ages, and so on. If we do not integrate and optimise the resources of the church, how can we cope with the needs?

Imagine 80% of the church’s manpower is not accessible. Not only are they unable to contribute, but they consume the limited resources of the church. Under such circumstances, how can the church develop? (Of course the elderly and infirm are not in my discussion, they have done their part and now it is time for them to enjoy the life).

This is the reason why in our discipleship training, our primary goal is to improve the level of commitment of our members. As members become more committed to God, they will be less selfish and the less they will seek to benefit themselves. Only then will they be able to contribute and the resources of the church will increase to accomplish the many ministries that need to be accomplished.

Posted on

组织与门徒训练（3）

前一篇我们谈到组织，并说到组织一向以来都是人类使用的工具，以便能集合团队的力量来完成一项个人不能完成的任务。如果不靠组织，而只是依靠个人的力量，那所发挥出来的成效就非常的小，也没有效率。

经济学上有两种理论。第一种是新古典经济学提倡自由市场经济以及个人能理性的选择。他们认为市场的“无形之手”，也就是市场会依照个人的需求与供应自动调节生产，使到资源能最大化的使用。然而市场因为交易的成本以及市场调节失灵，资源常常不能得到最优化的配置。

新制度经济学认为不能只是依靠市场的调控，因为市场里的失灵、垄断、资讯不对称等等，都会使到资源使用不能最大化。他们提倡除了市场以外，人们也必须透过企业科层的管理，也就是“有形之手”来调控，以达到资源使用的最大化，也就是资源最优化的配置。

然而不论是“无形之手”或是“有形之手”，只要人性的贪婪、自私、谋权、欲望依然存在，就会有许多自私自利，牺牲大众利益来满足个人利益的事。人性本恶依然是社会资源使用最大化的挑战。

在教会也是一样。自私自利是教会成长最大的挑战。不论是金钱的需要或是人力物力的需要，教会资源往往是20%的人付出，但却要供应80%的人的需求。教会普遍都会有以下的情况：

  1. 教会名册有20-30%的会友是不参加教会崇拜，也不见踪影，只有在他们去世的时候，才突然出现。他们的属灵生命不详。
  • 教会也有20-30%的会友只是不定时的参加教会崇拜，不参与任何教会服侍，偶尔会作出一些金钱奉献。他们的属灵生命坎忧。
  • 教会另外20-30%的会友会固定参与崇拜，也参与少许服侍，有特别活动时也会参与。他们的属灵生命马马虎虎。

以上这些人基本的共同点就是以自我为中心。说白了就是自私，凡事只看自己的利益。

在这样的情况底下，我们应该怎样做？

我想，教会唯有透过教导，让会友明白圣经的教导，并激励他们更加委身于上帝，要不然教会无法在资源使用上最优化。如果没有优化资源使用，教会有那么多的工作怎么去完成呢？教会需要安排崇拜，安排各阶段的教导，要关怀会友，要推动宣教，要推动社会工作，要植堂，要培育领袖，要推动各年龄层事工等等。这些事工若没有把教会资源整合以及优化，那怎么能应对需要呢？

试想一想，教会有80%的人力无法动用, 这是什么情况？他们不单无法贡献，还要占用教会有限的资源。在这样的情况底下，教会怎样发展？（当然老弱的会友不在我的讨论里，他们已经作出了他们的贡献，现在应该是他们享清福的时候。）

因此在门徒训练里，我们首要的目标就是增加会友委身的程度。当会友委身上帝越多，那他们的自私度就会越少，为自己谋求利益就会越少。唯有这样的情况，他们才能贡献力量，教会的资源才能增加，完成许多需要完成的事工。

Posted on

Organisasi dan Pemuridan (2)

Organisasi selalu menjadi alat yang digunakan manusia untuk mengumpulkan kekuatan sekumpulan orang untuk menyelesaikan tugas yang tidak dapat dilakukan oleh seorang individu. Jika kita mengandalkan kekuatan individu tanpa organisasi, hasilnya akan sangat kecil dan tidak efisien.

Namun, ketika sekumpulan orang dikumpulkan menjadi sebuah organisasi, maka harus diuruskan secara cekap, jika tidak maka akan terjadi kesalahan, ketidakefisienan, kemalasan, pemborosan, rasuah, kekacauan, dan seterusnya, yang akan berujung pada kemunduran organisasi, kebangkrutan, dan sebagainya.

Oleh karena itu, bagaimana sebuah organisasi dikelola menjadi faktor yang paling penting untuk keberhasilannya. Jika Anda melihat CEO sebuah organisasi, gaji tahunannya biasa mencapai beberapa juta, ditambah dengan berbagai elauan, tunjangan, dan lain-lain, jumlahnya bahkan biasa mencapai puluhan juta. Mengapa pihat pengurusan (atau seorang bos) sebuah organisasi bersedia membayar gaji yang begitu tinggi (ini bermakna kos yang tinggi) untuk menggaji seorang CEO? Selain karana mereka adalah anak bos, tentunya CEO boleh mendatangkan lebih banyak pendapatan bagi organisasi. Logikanya senang difaham, jika saya membayar $10 juta, namun pembayaran ini dapat menghasilkan pendapatan $100 juta, mengapa saya tidak melakukannya?

Tentu saja, tidak jarang organisasi memiliki CEO yang tidak bermampu dan ini membuat organisasi berantakan. Inilah sebab mengapa banyak organisasi jatuh atau bangkrut.

Dalam sebuah organisasi, tanggung jawab utama CEO adalah mengumpulkan informasi terkini tentang perusahaan untuk membuat berbandingan terbaik dan membuat keputusan terbaik. CEO harus berkomunikasi dengan bawahannya untuk memahami masalah yang dihadapi oleh operasi, dan dengan cepat berkoordinasi dengan setiap departemen untuk melakukan perbaikan sehingga masalah dapat diselesaikan secepat mungkin. Disebabkan semua departemen harus menerima perintah darinya, dia adalah orang terbaik untuk mengkoordinasikan semua departemen dan menangani masalah sehingga organisasi dapat menjadi lebih berkesan. Oleh kerana itu, CEO bermusyarat hampir setiap hari untuk mendengarkan laporan, mengumpulkan informasi, memahami situasi terkini dari seluruh organisasi dan membuat keputusan terbaik.

Gereja Anglikan juga merupakan sebuah organisasi dan CEO organisasi ini adalah Uskup. Gereja di bawah  Anglikan juga merupakan sebuah organisasi, dan CEO organisasi ini adalah paderi. Dalam struktur organisasi Anglikan masa ini, paderi adalah pengerusi gereja yang ditunjuk oleh uskup, iaitu pengambil keputusan gereja. Dengan singkatnya, dalam struktur Anglikan, paderi adalah CEO gereja.

Adakah kita setuju bahwa paderi adalah CEO gereja (sebagai sebuah organisasi)? Jika kita semua setuju akan hal ini, berdasarkan penjelasan di atas, maka kita harus mengajukan satu pertanyaan: Adakah paderi adalah alasan utama pertumbuhan dan kemunduran gereja? Jika ya, lalu mengapa kita hanya melatih mereka di sekolah Alkitab? Mengapa kita melatih para paderi hampir tidak ada yang berkaitan dengan pengurusan? Adakah para paderi mampu mengelola gereja selepas perlajaran di sekolah Alkitab?

Kriteria yang digunakan oleh Anglikan untuk menahbiskan seorang paderi saat ini adalah gelar teologi, rekomendasi dari gereja dan persetujuan dari uskup, serta lulus kursus MICPE dan Kursus Pembinaan Rohani, setelah itu paderi dapat ditahbiskan. Kita tidak pernah menilai kemampuan mereka dibidang pengurusan.

Kenapa kita andaikan bahawa kehidupan rohani sama dengan kemampuan dalam pengurusan? Adakah andaian ini benar?

Kenapa kita mengandaikan bahawa kehidupan rohani yang baik akan menghasilkan mutu pengurusan yang baik. Adakah andaian ini benar?

Adakah kita yakin andaian-andaian ini benar? Adakah kita 100% yakin?  Jika kita tidak begitu yakin, mengapa kita tidak pernah memeriksanya?

Apa hubungan pemuridan dengan pengurusan organisasi? Tentu saja ada. Sebenarnya pemuridan adalah sebuah sistem pengurusan. Pemuridan bukan hanya sekedar pengajaran dan pelatihan dalam Alkitab. Pemuridan adalah sebuah sistem pengurusan gereja yang berkesan. Melalui sistem ini, paderi dapat memiliki arah pelayanan yang  jelas, filosofi pelayanan, metodologi pelayanan, dan cara pelayanan.

Sayangnya, kita tidak tahu banyak tentang pemuridan dan kita selalu berfikir bahawa pemuridan adalah tentang belajar Alkitab. Ini adalah satu salah fahaman yang amat dikesali.

Posted on

Organisation and Discipleship Training (2)

Organisation has always been a tool used by mankind to gather the strength of a group of people to accomplish a task that cannot be done by an individual. If we rely on the strength of individuals without an organisation, the results will be very small and inefficient.

However, when a group of people is gathered into an Organisation, it has to be managed optimally, otherwise there will be mistakes, inefficiency, laziness, wastage, corruption, chaos and so on and so forth, which will lead to organisational decline, bankruptcy and so on.

Therefore, how an Organisation is managed becomes the most critical factor for its success. If you look at the CEO of an Organisation, the annual salary can be several million, plus various allowances, benefits, etc., the number can even be tens of millions. Why would the board of directors (or the boss) of an Organisation be willing to pay such a high salary (high cost) to hire a CEO? Apart from the fact that they are the boss’s children, surely the CEO can bring in more revenue for the Organisation. The logic is simple, if I pay $10 million, but this payment can bring in $100 million in revenue, then why wouldn’t I do it?

Of course, it is not uncommon for organisations to have incompetent executives who leave the organisation in shambles. This is the reason why many organisations fall or go bankrupt.

In an organisation, the CEO’s main responsibility is to gather the most current information about the company in order to make the best trade-offs and to make the best decisions. The CEO has to communicate with his subordinates in order to understand the problems faced by the operation and to coordinate with each department to make improvements so that the problems can be solved as quickly as possible. Since all the departments have to take orders from him, he is the best person to coordinate all the departments and deal with the problems so that the organisation can be more efficient. Therefore the CEO has various meetings almost every day to listen to reports, gather information, understand the current situation of the whole organisation and make the best decisions.

The Diocese  is also an organisation and the CEO of this organisation is the Bishop. The church under the Diocese is also an organisation, and the CEO of this organisation is the priest. In the current organisational structure of the Anglican Church, the priest is the Chairman of the church appointed by the bishop, that is, the decision-maker of the church. In short, in the Anglican structure, the priest is the CEO of the church.

Do we agree that the priest is the CEO of the church (church is an organisation)? If we all agree on this point, based on the discussion above, then we have to ask this question: Is the priest the key reason for the growth and decline of the church? If so, then why do we give them theologically training only? Why is it that we didn’t train the priests in administration? Are priests capable of managing churches after graduating from seminaries?

The Diocese current criteria for ordaining a priest are a theological degree, a recommendation from the church and the approval of the bishop, and the passing of the MICPE course and the Spiritual Formation Course, after which the pastor can be ordained. We never evaluate his/her capability in managing a church.

It seems like we have assumed that spiritual life is sufficient for the priest to manage a church. Is this assumption correct?

It seems like we have assumed a good spiritual life leads to good management skills. Is this assumption correct?

Are we sure these assumptions are correct? Are we 100% sure?  If we are not so sure, then why don’t we ever review them? Why do we let this issue continue without any evaluation?

What does Discipleship Training have to do with organisational management? Let me share with you. In fact, discipleship training is a management system. Discipleship training  is not just about teaching and training in the Bible. Discipleship Training is an effective church management system. Through this system, the pastor can have a clear pastoral direction, pastoral philosophy, pastoral methodology, and pastoral skills.

Unfortunately, we don’t know much about discipleship training and we always think that discipleship is all about Bible study. This is a big mistake with much regret.