Author: jacobbau

Posted on

Discipleship training Training and Spiritual Formation （3）

How can we practice spirituality through discipleship training training?

Let us first talk about what is spiritual. Spiritual, in short, means things, actions, etc. that belong to the Holy Spirit. When a person is called spiritual, it means that he is a person who obeys the Holy Spirit. The more spiritual a person is, the more he obeys the Holy Spirit, and the better he produces the fruits of the Holy Spirit.

How do we do spiritual formation through discipleship training training?

In order to be spiritually trained, discipleship training training must be intentional.

What is intentional?

Intentional means that before we do anything, we must have a clear goal and move toward it with all our effort. However, in the process, we will inevitably face difficulties and challenges. Therefore, we must review and make corrections from time to time. In making corrections, we may have to change our mindset or change our strategies, and leaving our comfort zone.

The author of the book “Peak- How to Master Anything” lists four standard actions of “intentional”: 1) Clarity of Purpose 2) Focus on Purpose 3) Clear Feedback and 4) Leaving the Comfort Zone.

Our goal in discipleship training is to grow in 4 areas. The first is commitment to Christ. The second is servanthood. The third is being a witness for Christ. The fourth is learning the character of Christ.

Each time we do discipleship training, we emphasise the direction in which we want to go. The curriculum is also designed towards these goals. Each time we study, we have specific reflections and application. We also actively pray for the Holy Spirit’s help so that we can have life changes and be willing to leave our comfort zone to engage in more ministry.

Our strategy in discipleship training is firstly through intentional teaching and training. The second is the transforming power of the Holy Spirit. We believe that with the two power sources that God has given us; the Bible and the Holy Spirit, life change in our trainees is just around the corner. Not only will their lives be changed, but they will also be trained to be leaders in the church, to serve and to grow the church.

Prayer for the participants of the discipleship training is vital. We believe that through prayer, the Holy Spirit will work in the participants to bring about change and deliverance.

Intentional discipleship training is the best spiritual discipline because we do it intentionally. We are here to help people grow spiritually. We emphasise the concept of knowing and doing. For us, knowing but not doing is not knowing. Spiritual growth can only come from doing God’s Word, anything else is just a waste of time.

Posted on

门徒训练: 属灵操练 (3)  

怎样透过门徒训练来操练属灵？

我们先来谈谈什么是属灵。属灵，简而言之就是属于圣灵的事物、行为等等。一个人被称为属灵，就是说他是顺服圣灵的人。越属灵的人，就是越顺服圣灵，能更好的结出圣灵果子的人。

门徒训练怎样操练属灵？要操练属灵，门徒训练必须是刻意性的。

什么是刻意性？

刻意性就是在做任何事之前，我们都必须要有明确目标，并且全力朝向目标前进。在前进的过程中，我们难免面对困难和挑战。因此我们必须时时的检讨并作出改正。在进行改正时，我们可能必须改变固有的思想或改变原有的生活习惯，也就是人人常说的离开舒适区。

“刻意练习”这本书的作者就列出了“刻意”的四个标准动作。1）明确目标 2）专注于目标 3）明确的反馈 4）离开舒适区。

我们在做门徒训练时目标是在4方面不断成长。第一是委身基督。第二是仆人的服侍。第三是成为基督的见证。第四是学习基督的品格。

每次的门徒训练，我们都会强调我们要前进的方向。课程的设计也是朝向这些目标。每次的学习，我们都会有特定的反思及检讨。我们也积极的祈求圣灵的帮助，以便我们能有生命的改变，也愿意离开舒适区去参与在更多的服侍。

我们在门徒训练的策略就是：第一透过刻意性的教导与训练。第二是圣灵大能的改变。我们相信神赐给我们的两大力量泉源；圣经以及圣灵，学员的生命改变是指日可待的。他们不但有生命的改变，他们也会被训练成为教会的领袖，参与服侍，使教会成长。

为门徒训练的参加者祷告是至关重要的。我们相信透过祷告，圣灵会在参加者身上动工并带来深切的改变与释放。

刻意性的门徒训练是最好的属灵操练，因为我们是刻意为之。我们就是要帮助你在属灵上的成长。我们强调的知而要行的理念。对我们来说，知道但是没有行道，就是不知道。属灵只有在遵行神话语中才能得到成长，其他只是在浪费时间。

Posted on

Pemuridan: Disiplin kerohanian (2)

Mengapa perlu ada disiplin kerohanian?

Jika seorang bukan Kristian ingin menjadi seorang yang bermoral, apa yang dia sandarkan ialah hati nurani, etika sosial, pemikiran falsafah atau ajaran agama.

Jika seorang Kristian ingin menjadi orang yang bermoral, dia bergantung pada Roh Kudus dan firman Tuhan.

Fakta kejam yang perlu dihadapi oleh manusia ialah kita masih di bawah kawalan nafsu fizikal. Keinginan tubuh menguasai kita seperti pemiutang kita. Kami tidak melakukan perkara yang kami mahu lakukan, dan kami melakukan perkara yang kami tidak mahu lakukan. Kita tahu kita perlu mengawal pemakanan kita, tetapi kita sentiasa memanjakan selera kita. Kami tahu kepentingan bersenam, tetapi kami sentiasa lebih suka tidur di atas katil. Kita tahu kita perlu mengawal emosi kita, tetapi kita sentiasa tidak boleh. Kami tahu adalah mudah untuk terjebak dalam tapak web lucah, tetapi kami sentiasa terperangkap di dalamnya.

Apa yang boleh melawan keinginan tubuh ialah kuasa Roh Kudus. Paulus memberitahu kita bahawa Roh Kudus telah membebaskan kita daripada kuasa tubuh. Kuasa (hukum) tubuh tidak lagi mengawal kita. Kita sudah mempunyai kuasa ini, tetapi kuasa ini mesti dilaksanakan. Sama seperti bayi secara naluri mempunyai kuasa untuk berlari seratus meter, tetapi kuasa ini mesti dibangunkan. Dia terpaksa belajar berguling, merangkak, berdiri, dan tersandung satu atau dua langkah sehingga dia boleh berjalan dengan normal. Selepas itu, dia perlu menghabiskan beberapa tahun, atau lebih daripada sepuluh tahun, berlatih secara berterusan sebelum dia boleh berlari 100 meter di atas padang pertandingan.

Begitulah disiplin kerohanian. Kita sudah mempunyai Roh Kudus yang mendiami tubuh kita. Roh Kudus telah membebaskan kita daripada kuasa tubuh. Kita seperti bayi yang dilahirkan semula. Secara semula jadi, nafsu tubuh tidak lagi dapat mengawal kita, tetapi kita masih dalam tubuh. Oleh itu, kuasa Roh Kudus dan kuasa tubuh berada dalam diri kita pada masa yang sama, menjadi dua kuasa yang bertentangan. Dalam keadaan sedemikian, kita mesti melatih roh kita untuk mematuhi Roh Kudus daripada tubuh. Dalam setiap konflik antara Roh Kudus dan tubuh, kita mesti memilih untuk berpihak kepada Roh Kudus. Disiplin rohani membantu kita mempunyai kekuatan untuk mematuhi bimbingan Roh Kudus.

Contohnya: Apabila kita berhadapan dengan ketidakadilan, badan fizikal kita menghasilkan emosi kemarahan. Emosi marah ini membangkitkan keinginan tubuh untuk membalas dendam. Keinginan untuk membalas dendam boleh menyebabkan kita melakukan banyak perkara yang tidak rasional. Selepas tingkah laku yang tidak rasional, kita mempunyai banyak penyesalan dan kesakitan. Untuk memadamkan kekesalan dan kesakitan ini, kita mesti mencipta pembohongan atau alasan untuk merasionalkan tindakan kita.

Walau bagaimanapun, Roh Kudus akan bercakap kepada kita apabila kita berasa marah. Jika kita mematuhi Roh Kudus, Roh Kudus akan memimpin kita ke jalan yang betul untuk bertindak balas terhadap keadaan kita. Apabila berhadapan dengan ketidakadilan, kita boleh membantah dan melawan secara rasional dan bukannya menggunakan emosi atau keganasan.

Disiplin rohani adalah tunduk kepada pimpinan Roh Kudus dalam semua aspek kehidupan dan menolak keinginan tubuh. Amalan sebegini akan menjadikan kekuatan dalaman kita lebih kuat dan kuat.

Jika kita tidak mematuhi Roh Kudus, kuasa tubuh akan menjadi lebih kuat dan lebih kuat sehingga ia mengatasi kekuatan dalaman kita, menjadikan kita tidak dapat menahan nafsu tubuh dan jatuh ke dalam dosa.

Pemuridan adalah disiplin rohani, dan ia juga merupakan disiplin rohani yang paling berkesan. Pemuridan adalah tentang membantu kita mempunyai kekuatan untuk mematuhi pimpinan Roh Kudus.

Posted on

Discipleship Training and Spiritual Formation （2）

Why do we need spiritual disciplines?

For a non-Christian to be a moral person, he relies on his conscience, social norms, philosophical ideas, or religious doctrines.

For a Christian to be a moral person, he relies on the Holy Spirit and the Word of God.

One of the cruel realities that mankind needs to face is that we are still under the power of the flesh. The desires of the flesh control us like our debtors. We don’t do the things we want to do and we do the things we don’t want to do. For example: we know we need to control our diet, but we always indulge our appetites. We know that exercise is important, but we always prefer to stay in bed. We know we need to control our temper, but we can’t. We know it’s easy to get caught up in erotic websites, but we always get caught up in them.

The one thing that can combat the desires of the flesh is the power of the Holy Spirit. Paul tells us that the Holy Spirit has freed us and the flesh is no longer our debtor. The power of the flesh (the law) no longer controls us. We already have this power, but it must be exercised. It’s like a baby who naturally has the strength to run a hundred meters, but that strength must be exercised. He must learn to roll over, crawl, stand, and then stumble for a step or two until he can walk normally. After that he must spend years, even a dozen years, in constant practice, before he can run a hundred meters in a race.

Spiritual disciplines are like that. We already have the Holy Spirit dwelling in us. The Holy Spirit has released us from the power of the flesh. We are like a born-again baby. Even though the lusts of the flesh no longer control us, but we are still in the flesh. Thus, the power of the Holy Spirit and the power of the flesh are in us at the same time, becoming two opposing forces. In such a situation, we must train our spirit to obey the Holy Spirit, not the flesh. In every confrontation between the Spirit and the flesh, we must choose to support the Holy Spirit.

Spiritual discipline is what helps us to be strong enough to obey the Holy Spirit.

For example, when we face injustice, our emotion will stir up. This anger provokes the flesh to desire revenge. The desire to retaliate will cause us to do many irrational acts. After the irrational actions, we will have a lot of remorse and pain. To quell this remorse and pain, we must create lies or excuses to rationalize our actions.

However, the Holy Spirit will speak to us when we develop feelings of anger. If we are obedient to the Holy Spirit, the Spirit will lead us to respond to our circumstances in the right way. In the face of injustice, we can protest and fight rationally instead of resorting to emotion or violence.

Spiritual discipline is submitting to the leading of the Holy Spirit in all aspects of life and rejecting the desires of the flesh. Such discipline will make our inner being stronger and stronger to resist the power of the flesh.

If we do not submit to the Holy Spirit, then the power of the flesh will grow stronger and stronger until it overwhelms our inner being and we cannot resist the lusts of the flesh and fall into sin.

Discipleship is spiritual discipline, and it is the most effective spiritual discipline. Discipleship is the most effective spiritual discipline. It helps us to be strong enough to obey the guidance of the Holy Spirit.

Posted on

门徒训练: 属灵操练 (2)  

为什么要有属灵操练？

一位非基督徒如果要成为一个有道德的人，那他所靠的就是良心、良知、社会道德规范、哲学思想或宗教教义。

一位基督徒如果要成为一个有道德的人，那他所靠的就是圣灵以及神的话语。

人类需要面对的一个残酷事实就是我们依然在肉体欲望的控制里。肉体的欲望就像我们的债主一样控制着我们。我们想要做的事，我们不去做，不想做的事又偏偏去做。我们明明知道要控制饮食，但是我们总是放纵自己的食欲。我们明知运动的重要，但总是宁愿躺在床上。我们明知要控制脾气，但总是控制不了。我们明知容易陷在情色网站，但总是陷在其中。

能与肉体欲望对抗的就是圣灵的能力。保罗告诉我们圣灵已经释放了我们，肉体不再是我们的债主。肉体的力量（律）也不再控制我们。我们已经有这力量，但是这力量必须操练出来。就好像一个婴孩在本能上有跑一百米的力量，但是这力量必须操练出来。他必须学习翻身，爬行，站立，然后跌跌撞撞的走一两步，一直到他能正常走路。过后他必须用几年，甚至十几年，不断的操练，才能在赛场上跑一百米。

属灵操练就是这样。我们已经有圣灵内住在我们的身体。圣灵已经将我们从肉体的能力中释放出来。我们就好像一位重生的婴孩，在本能上肉体的情欲已经不能控制我们，但是我们还是在肉体里。因此圣灵的能力和肉体的能力就同时在我们里面，成为两股对抗的力量。在这样的情况下，我们就必须操练我们的灵去顺服圣灵，而不是肉体。在每一次圣灵与肉体对抗当中，我们要选择支持圣灵。属灵操练就是帮助我们有强大的力量去顺从圣灵的引导。

举个例子：当我们面对不公平时，我们的肉体就会产生愤怒的情绪。这愤怒的情绪会挑动肉体的欲望去报复。报复的欲望会使我们作出许多不理智的行为。不理智的行为后，我们又有许多的悔恨与痛苦。要平息这些悔恨和痛苦，我们就必须制造谎言或借口来合理化我们的行为。

然而，圣灵会在我们产生愤怒的情绪时，就会对我们说话。我们如果顺服圣灵，圣灵就会引领我们用正确的方法来回应我们的环境。在面对不公平时，我们可以理性抗议和争取，而不是诉诸情绪或暴力。

属灵操练就是在生活的方方面面顺服圣灵的引领，并拒绝肉体的欲望。这样的操练会使我们内在的力量越来越强大。

如果我们不顺服圣灵，那肉体的力量就会越来越强大直到淹没了我们内在的力量，使我们抗拒不了肉体的情欲陷在罪中。

门徒训练就是属灵的操练，也是最有效的属灵操练。门徒训练就是帮助我们有强大的力量去顺从圣灵的引导。

Posted on

Pemuridan: Menglakukan Firman Tuhan (2)

Dalam artikel lepas, kami menyebut bahawa apabila pengetahuan dan tindakan seseorang tidak konsisten, dia sebenarnya tidak tahu. Jika anda kata anda tahu tetapi tidak mengamalkannya, anda tidak tahu.

Sayang sekali pihak gereja tidak memahami perkara ini. Saya ingin memberikan beberapa contoh:

1) Gereja mengetuai kelas pengajian Bible yang hanya menumpukan pada mengetahui apa yang diajar oleh Bible, sampai menekankan keperluan untuk mengkaji teks Greek dan Hebrew, tetapi tidak pernah memberi perhatian sama ada ahli melakukannya. Banyak kali ahli hanya berpuas hati dengan mengetahui, dan menganggap mengetahui sebagai standard rohani, berfikir bahawa “mengetahui” adalah kemajuan rohani. Ia seperti seseorang memakai jubah Superman dan memakai seluar dalamnya di luar, menyangka dia boleh terbang ke langit.

2) Khutbah Ahad gereja memberi tumpuan kepada eksegesis yang bagus. Masalahnya ialah gereja jarang menilai sama ada ahli melakukannya dalam kehidupan mereka. Pendeta menumpukan seluruh tenaga mereka untuk menghuraikan Alkitab, tetapi jarang menumpul tentang macam mana melakukannya dengan cara yang konkrit. Eksegesis sudah tentu sangat penting dan boleh membantu kita memahami Bible dengan betul. Tetapi memahaminya dengan betul tetapi tidak menggunakannya adalah seperti membeli nasi lemak, meletakkannya di tangan tanpa memakannya sampai berbau, dan membuangkannya. Tentulah perbuatan ini adalah perbuatan bodoh. Malangnya, keadaan ini bukan hanya berlaku selama seminggu atau dua, tetapi berlaku setiap minggu di gereja.

3) Gereja tidak mengajar apa-apa pengetahuan selain daripada Bible yang boleh membantu kita mengamalkannya. Jadi kita tahu serba sedikit tentang sesuatu yang boleh membantu kita berlatih. Contohnya: Bagaimanakah kita boleh menjadi lebih cekap? Bagaimana untuk membangunkan tabiat yang baik? Bagaimana untuk menangani emosi? Bagaimana untuk menyelesaikan pertikaian? Bagaimana untuk berkomunikasi dengan berkesan? dll.

4) Pastor dan ahli gereja sering menggunakan “sama ada cahaya baru” untuk mengukur kualiti khutbah. (Sebenarnya, apa yang kita bicarakan ini bukanlah cahaya rohani, tetapi pengetahuan baru, iaitu pengetahuan baru atau hujah-hujah baru yang tidak pernah kita dengar sebelum ini.) Gereja menyamakan pengetahuan dengan kerohanian. Kriteria untuk mengukur sama ada seseorang itu rohani atau tidak ialah sama ada pengetahuan mereka tentang Bible cukup kaya. Pengetahuan sudah tentu sangat penting, tetapi menghayati apa yang telah anda pelajari adalah lebih penting.

Gereja harus memikirkan cara membantu ahli mengamalkan ajaran Tuhan dengan berkesan. Berikut adalah beberapa cadangan:

1) Gereja boleh memberi tumpuan untuk mengajar satu buku Alkitab, dan kemudian beralih kepada buku lain sehingga ahli memahaminya dengan mendalam dan boleh menerapkan ajaran yang difahami dalam kehidupan mereka. Jangan melompat ke sana sini. Misalnya, hari ini mengajar tentang perkara ini sedikit, dan esok mengajar sedikit tentang itu. Banyak kali kita berbuat demikian atas nama kepelbagaian supaya ahli gereja tidak akan bosan. Malah, ahli gereja mungkin tidak dapat mengetahui kandungan Bible selama beberapa dekad. Saya sering mempunyai idea bahawa selagi saya tahu beberapa buku di Alkitab dengan baik dan mengikutinya dengan baik, itu sudah memadai.

2) Gereja mesti melaksanakan pemuridan berorientasikan matlamat, atau pemuridan yang disengajakan. Apa yang dipanggil orientasi matlamat bermakna peserta boleh melakukan firman Tuhan dan berkembang dalam kehidupan. Apa yang dipanggil disengajakan bermakna secara sengaja menekankan kelakuan mengikut firman Tuhan yang dipelajari dalam kehidupan.

Posted on

Discipleship Training and Commandments （2）

In the last sharing, we mentioned that when a person does not apply what he/she have learnt, he or she is in fact not knowing.

In short, to say that one knows, but does not apply, is not knowing.

Unfortunately, the church does not understand this. Let me give you some examples:

1) Churches led Bible studies that focus only on knowing what the Bible teaches, even emphasize the need to study Greek and Hebrew, but never focus on application. Whether the members are applying what they have learnt is not the concern. In many cases, the members also satisfied with just knowing, but not applying. Some of them even see knowledge as a spiritual standard, thinking that “knowing” is a spiritual progress. This is like a person who puts on Superman’s cape and wears his underpants on the outside and thinks he can fly into the sky.

2) It is good that Sunday sermons in churches focus on the expository preaching. The problem is that churches seldom evaluate whether members are applying it in their lives or not. Pastors spend all their energy on interpreting Scripture, but very little on the practicality of applying it. Interpretation of Scripture is certainly important to help us understand the Bible correctly. But to understand it correctly without applying it is like buying a big bao, putting it in our hand, not eating it, stinking it up, and throwing it away. To do so is basically idiotic behavior. Unfortunately, this does not just happen for a week or two, but it is repeated weekly in the church.

3) The church seldom teaches something outside of the Bible that can help us with how to practice. As a result, we know very little about what we can do to help us practice. For example: How can we be more productive? How to develop good habits? How to deal with emotions? How to handle conflicts? How to communicate effectively? etc.

4) Church pastors and members often measure the quality of pulpit by “whether there is any new light” (In fact, they are not talking about spiritual light, but new knowledge, i.e., new knowledge or new arguments that they have not heard before.) The church equates knowledge with spirituality. The measure of a person’s spirituality is their knowledge of the Bible. Certainly, knowledge is very important, but it is even more important to live out what you have learnt.

Churches should think about how to effectively help their members practice what God has taught them. Here are some suggestions:

1) The church can focus on teaching one book of the Bible until the members have a deep grasp of it and apply what they understand in their lives before switching to another book. Don’t jump from one book to another, teaching a little bit here and there in the name of diversity, so that members will not be bored, but in fact, members may not know the contents of the Bible for decades. I often have the thought that it is enough to know few books in the Bible well and apply it well.

2) Churches must implement purpose driven discipleship training, or intentional discipleship training. Purpose driven means that the participants will be able to apply God’s Word and grow in life. Intentional means that there is a conscious emphasis on applying what is learnt from the Bible to life.

Posted on

门徒训练: 遵行神的话语（2）

上篇我们提到当一个人知行不一的时候，事实上就是不知。说自己知道，但却不行道，那就是不知道。

很可惜的是教会不明白这道理。举几个例子：

  1. 教会带领查经班只注重知道圣经教导什么，甚至还强调必须学习原文，但从不注重会友有没有去遵行。许多时候会友只是满足于知道，也把知道当作属灵的标准，认为“知道”就是属灵进步了。这就好像一个人披上了超人的披肩，把底裤穿在外面，就以为可以飞上天了。
  2. 教会的主日讲道注重释经，这是好的。问题是教会很少评估会友到底有没有在生活中应用。牧者将精力全用在释经，但却鲜少具体的执行实践性。释经当然是很重要，可以帮助我们正确的理解圣经。但是正确的理解，却不应用，那就好像买了一粒大包，放在手里不吃，臭了，丢掉一样。这样做基本上就是白痴行为。可惜的是这样的情况不只发生一周或两周，而是每周都在教会里重复。
  3. 教会没有教导一些圣经以外，可以帮助我们如何实践的知识。因此我们对于一些可以帮助我们实践的知识所知甚少。例如：如何能够更有效率？如何养成好习惯？如何处理情绪？如何处理纠纷？如何有效沟通？等等等。
  4. 教会牧者和会友常常都是以“有没有新亮光” 来衡量讲台是否有料。（其实所说的不是属灵亮光，而是指新知识，也就是说以前没有听过的新知识或新论点）教会把知识等同于属灵。一个人属灵不属灵，衡量的标准就是他们对圣经知识够不够丰富。知识固然非常重要，但活出所学习的知识更加的重要。

教会应该思想如何有效的帮助会友践行上帝的教导。以下有一些建议：

  1. 教会可以专注教导圣经的一本书，一直到会友有深入的掌握，并且将所理解的教导应用在生活当中，才换另外一本书。不要东跳西跳的，今天讲一点这个，明天讲一点那个，美其名多样化，会友不会闷，事实上会友可能几十年都搞不清楚圣经目录。我常常有一个想法，圣经只要熟读一本，并且好好的遵行，那就够用了。
  2. 教会必须推行目标导向的门徒训练，或刻意性的门徒训练。所谓目标导向就是指参加者能应用神的话语，有生命的成长。所谓刻意性就是有意识的重点强调将所学习到的神的话语应用在生活当中。
Posted on

Pemuridan: Menglakukan Firman Tuhan

Kita semua mahu mempunyai badan yang sihat. Rupa-rupanya Kita semua memahami beberapa prinsip utama kesihatan seperti senaman, tabiat pemakanan, menguruskan emosi, menghilangkan tekanan, berfikiran positif, dan lain-lain, tetapi sukar untuk melaksanakannya dalam kehidupan. Apabila doktor memberitahu kita bahawa kita mempunyai 3T (tekanan darah tinggi, gula darah tinggi, kolesterol tinggi) , kita mungkin gementar seketika dan mengambil keputusan untuk bersenam, berdiet, dan mengawal emosi kita. Namun, selepas beberapa minggu pelaksanaan, kita kembali semula.

Mengapa kita mengetahuinya tetapi tidak dapat melaksanakannya?

Apa gunanya mengetahui jika ia tidak dapat diaplikasikan dalam kehidupan?

Sebenarnya tahu tetapi tidak patuh sama dengan tidak tahu. Mengetahui mesti diamalkan dalam kehidupan untuk benar-benar mengetahui, jika tidak ia adalah ilmu palsu dan akan dilupakan selepas beberapa ketika. Inilah sebabnya mengapa khutbah Ahad sangat tidak berkesan. Jika ahli-ahli gereja tidak segera melakukan mesej selepas mendengarnya dan mendalamkan kesan maklumat dalam fikiran kita, maka fikiran kita tidak akan menyimpan maklumat ini ke dalam ingatan jangka panjang. Kebanyakan ahli gereja akan melupakan semua maklumat yang telah mereka dengar paling lama dalam satu atau dua hari. Apakah perbezaan antara ini dan tidak mendengarnya?

Selepas seorang doktor belajar ilmu perubatan, dia mesti berlatih di hospital untuk masa yang lama sebelum dia boleh meletakkan ilmu yang dipelajari itu sepenuhnya, jika tidak, walaupun dia lulus dalam bidang perubatan, dia tidak akan dapat menjadi doktor.

Selepas seorang peguam mempelajari ilmu undang-undang, dia mesti mempraktikkan apa yang dipelajarinya di mahkamah atau di tempat kerja. Jika tidak, walaupun dia lulus dengan ijazah kelas pertama dalam undang-undang, dia tidak akan menjadi seorang peguam yang cekap.

Jika seorang paderi, walaupun seorang yang mempunyai ijazah kedoktoran dalam teologi, tetapi gagal untuk mematuhi Firman Tuhan, ia boleh menjadi bencana bagi gereja.

Seorang mekanik kereta telah mempelajari semua prinsip kereta, tetapi tidak pernah membaiki kereta. Walaupun dia boleh mengesan kerosakan kereta itu, tetapi dia tidak tahu bagaimana membaiki kereta itu.

Pada asasnya, ilmu tanpa amalan bukanlah ilmu yang sebenar, ia hanya untuk kesenangan sendiri.

Mengetahui sebenar adalah mengetahui dalam amalan. Hanya mengetahui yang dihayati, dan mengetahui itu adalah pengetahuan yang benar.

Ada pepatah Cina berkata bahawa “lebih senang diucapkan daripada dilakukan”. Ayat ini sebenarnya salah. Jika tidak ada tindakan, maka tidak ada ilmu. Jadi bagaimana boleh jadinya “senang untuk diketahui tetapi sukar untuk dilakukan”? Ilmu dan tindakan adalah dua dalam satu. Jika anda mempunyai pengetahuan, anda mesti mempunyai tindakan, dan jika anda mempunyai tindakan, anda secara semula jadi akan mempunyai pengetahuan. Inilah yang disebutkan oleh ahli falsafah Cina Wang Yang Ming sebagai kesatuan pengetahuan dan tindakan.

Matlamat pemuridan adalah untuk maju dalam pengetahuan yang benar. Sebaik sahaja anda mempelajarinya, anda mesti melakukannya. Kelakuan yang berulang-ulang memperdalam pembelajaran. Ini adalah pemuridan yang didorong oleh tujuan dan pemuridan yang disengajakan.

Posted on

Discipleship Training and Commandments

We all want to be healthy and we all know the principles of health, such as exercise, eating habits, managing emotions, managing stress, positive thinking, etc., but we have a hard time implementing them in our lives. When the doctor tells us that we have 3H (high blood sugar, high blood pressure, high cholesterol), we may be nervous for a while, determined to exercise, to control our diet, to manage our emotions, etc., but after a few weeks of implementation, we return to our old lifestyle.

Why does it so hard to implement the knowledge in our lives?

What good is “knowing” if what we know cannot be applied in our life?

In fact, knowing but not doing is the same as not knowing. Knowledge is only true knowledge if it is put into practice, otherwise it is false knowledge. We will forget what we have learnt in a short while. This is why Sunday sermons are ineffective. If we do not apply the sermon immediately after hearing it to deepen the impression of the message in our minds, then our minds will not store the message as a long-term memory. Generally, we will forget all the teaching we have heard in a day or two at the most. So, what is the difference between that and not listening at all?

A doctor, after learning about medicine, must practice in the hospital for a long time in order to bring out what he/she has learnt, otherwise he/she cannot become a doctor even if he/she has graduated in medicine.

A lawyer, after learning about the law, must practice in the court or in the workplace to bring what he has learnt into practice, otherwise he will not be a competent lawyer even if he has graduated with a first-class degree in law.

A pastor, even with a doctorate in theology, can be a disaster to the church if he did not follow the Word of God.

An automobile mechanic, who has learnt all the principles of automobiles, but has never repaired a car, even if he has tested it for faults, has no way of fixing it.

Basically, knowledge without practice is not really knowledge, it is just cool on its own.

True knowledge is knowledge in practice. Knowledge is real knowledge when we live out the knowledge.

There is a Chinese saying that it is easy to know but difficult to practice. This saying is wrong. Without action, there is no knowledge, so how can knowing be easy and action be difficult? Knowledge and action are two in one. If there is knowledge, there must be action, and if there is action, there will naturally be knowledge. This is what the Chinese Philosopher Wang Yang Ming called the unity of knowledge and action.

The goal of discipleship training is to progress in true knowledge. When we learn, we must apply it in life. Repeated compliance deepens the learning. This is the purpose-oriented discipleship and intentional discipleship training.