Month: April 2024

Posted on

Discipleship: How to embrace discomfort

We have talked about our need to embrace discomfort in my last sharing. How can we help our congregants embrace discomfort? Here are a few suggestions:

The first is identity. Identity is probably the most important thing in our lives. We have an identity as Malaysians. This identity gives us national rights and interests. We can have access to education, rights to medicine, job opportunities, voting rights and so on. We also have a Chinese identity, so we follow Chinese customs, celebrate Chinese New Year, Mid-Autumn Festival and so on.

Identity is also responsibility. If we are a father, we have the responsibility of fatherhood. If we have the identity of a Malaysian citizen, we have the responsibility to love Malaysia. If we have the identity of a disciple of Christ, we have the responsibility to follow Christ. If a person does not identify himself with his identity, then he will not fulfil the obligations of his identity. As an example: I am not an Indian, nor am I a Hindu, so I cannot possibly celebrate Thaipusam.

Identity is also an honour. We will be proud to be Malaysian. We will be proud of being an alumnus of such-and-such university. We will be proud of being a top executive of such-and-such company. We will be proud of being the parents of so-and-so. And so on and so forth.

Identity must be correct because it directly affects our behaviour. For example, my identity as a Malaysian citizen will make me naturally support the Malaysian team. My Malaysian citizenship influence my behaviour and makes me feel that supporting a Malaysian team is a sign of patriotism, which triggers a sense of pride in my heart. This identity may even lead to emotions, cheering for the team’s victory, shedding tears for the team’s defeat, and even acts of violence.

Identity can also affect our growth or change if it is not correct. When a friend invites us to eat junk food, if we position our identity as someone who is dieting, our willpower to resist junk food will surely weaken slowly, and eventually we will not be able to resist the temptation, and our plan to lose weight will not be sustainable because dieting is hardly a way of life. However, if we position our identity as a healthy person, then this identity will make us adhere to a healthy diet, and can also help us to leave the unhealthy habits, in the long run, our weight will naturally achieve a healthy situation. Positioned in the “weight loss” and positioning in the “health” effect is completely different.

This is why it is so important for members to know who they are. Many Christians know they are Christians, but they do not know they are disciples of Christ. It is only when they are clear and identify with this identity that they can be awakened to their responsibility as disciples. We must let them know that they are not just Christians, but disciples of Christ. They are children of God, priests of the King, ambassadors of Christ. They have these identities and must also live a life equal to their identities.

How can we make our members aware of their identity? The best way is through the teaching of God’s Word and the practice of living it out in life. This process is not something that can be accomplished by hearing the sermons on Sunday, nor is it a short-term thing, but something that can only be accomplished through years and years of discipleship.

Posted on

门徒训练: 身份的重要性

上篇我们谈到我们需要拥抱不舒适。我们怎样帮助会友拥抱不舒适呢？以下几点建议：

第一是身份认同。身份可以说是我们人生里最重要的东西。我们有马来西亚人的身份。这个身份给了我们国民的权益。我们可以拥有受教育的机会，有医药的权益，有工作机会，有投票权等等。我们也有华人的身份，因此我们跟随华人的习俗，庆祝华人新年，中秋节等等。

身份也是责任。我们如果有父亲的身份，我们就有作父亲的责任。我们如果有马来西亚公民的身份，我们就有爱马来西亚的责任。我们如果是基督门徒，那我们就有跟随基督的责任。一个人如果不认同自己的身份，那他就不会履行身份的义务。举个例子：我不是印度人，也不是兴都教徒，因此我不可能去庆祝大宝森节。

身份也是一种荣耀。我们会以马来西亚人为傲。我们会以是某某大学的校友为傲。我们会以是某某公司的高层为傲。我们会以是某某人的父母为傲。。等等等。

身份认同必须正确，因为身份会直接影响我们的行为。举例来说：我是马来西亚公民的身份会使到我自然而然的支持马来西亚的球队。马来西亚公民的身份会约束我的行为，使到我理所当然的觉得支持马来西亚球队就是一种爱国表现，会引发内心的自豪感。这身份甚至牵动我们的情绪，会为了球队胜利而欢呼，为了球队败北而流泪，甚至有暴力行为。

身份认同如果不正确也会影响我们的成长或改变。当朋友邀请我们吃垃圾食物的时候，我们如果定位自己身份是减肥的人，那我们抗拒垃圾食物的意志力一定会慢慢的削弱，最终抗拒不了诱惑，减肥的计划不能持久，因为减肥很难成为一种生活方式。然而如果我们将自己的身份定位在自己是一个健康的人，那这身份就会使我们坚持一种健康的饮食习惯，也可以持久的帮助我们离开不健康的生活习惯，长期下来，我们的体重自然会达到一种健康的情况。定位在“减肥”和定位在“健康”效果是完全不同的。

因此让会友认清楚他们的身份是非常重要的。许多基督徒知道自己是基督徒，但却不知道自己是基督的门徒。唯有他们清楚了并认同了这身份，他们才能醒觉于他们作门徒的责任。我们必须让他们知道他们不只是基督徒，而是基督的门徒。他们是神的儿女、君尊的祭司、基督的使者。他们拥有这些身份，也必须活出与身份相等的生命。

如何让会友对自己的身份有所醒觉？最好的办法就是透过神的话语教导，以及在生活中的操练，以活出神的话语。这过程不是主日听道就能完成的事，也不是短期的事，而是常年累月的门徒训练才能完成的事。

Posted on

Bagaimana kita menggalakkan orang meninggalkan zon selesa mereka?

Persekitaran yang selesa mungkin menghalang kita daripada maju dalam kehidupan.

Saya masih ingat semasa di universiti dulu, memang susah sangat sebab kursus tiba-tiba bertukar dari Bahasa Melayu kepada Bahasa Inggeris. Saya boleh membaca, tetapi penulisan saya adalah satu cabaran, dan bercakap adalah lebih sukar. Selepas saya keluar bekerja, walaupun persekitaran memerlukan berbahasa Inggeris, saya masih boleh bergaul. Apabila saya berlajar di seminari, saya memaksa diri saya untuk mendaftar di saluran Bahasa Inggeris. Apabila saya tamat pengajian, bahasa Inggeris saya telah bertambah baik, dan komunikasi dengan profesor asing tidak menjadi masalah. Kemudian, saya dihantar untuk berlayan di gereja Cina sahaja selama 18 tahun. Saya hampir tidak mempunyai peluang untuk berkhutbah dalam bahasa Inggeris. Perkataan Inggeris hampir berhenti beredar, dan saya sering terputus semasa berbahas dalam Inggeris. Kemudian, saya dihantar ke gereja dengan jemaah berbahasa Inggeris. Saya terpaksa berlatih khutbah bahasa Inggeris saya berkali-kali sebelum saya berani naik ke pentas. Perlahan-lahan, kini, khutbah bahasa Inggeris hanya perlu diamalkan sekali sahaja, dan masa latihan semakin singkat.

Jika saya terus tinggal di gereja Cina, keupayaan saya untuk berkhutbah dalam bahasa Inggeris mungkin tidak bertambah baik tetapi akan menjadi lebih teruk sekarang. Tetapi apabila saya bersedia untuk menerima ketidakselesaan, penguasaan bahasa Inggeris saya bukan sahaja perlahan-lahan pulih, tetapi juga terus mengukuhkan.

Latihan pemuridan adalah seperti mempelajari bahasa. Anda mesti menggunakannya beberapa kali untuk menguasai bahasa itu secepat mungkin. Oleh itu, adalah sangat penting untuk menggalakkan ahli meninggalkan zon selesa mereka dan mengambil bahagian dalam latihan kemuridan.

Apa yang saya ingin katakan sebenarnya sudah biasa kepada semua orang, iaitu: meninggalkan zon selesa dan menghadapi kesukaran boleh kita merealisasikan potensi kita.

Pemuridan pada dasarnya adalah sejenis latihan, dan ia memerlukan latihan berterusan untuk menjadi lebih baik dan lebih baik. Pemuridan adalah seperti berenang. Anda perlu melompat ke dalam air untuk belajar bagaimana melakukannya. Tiada siapa yang boleh belajar berenang di perpustakaan. Walaupun kita membaca semua buku tentang berenang di perpustakaan, kita masih tidak akan dapat belajar berenang. Kita hanya boleh belajar berenang apabila kita berada di dalam air. Pemuridan, seperti namanya, adalah latihan, jadi ia mesti diselesaikan dalam latihan. Malangnya, ramai pastor masih percaya bahawa anda boleh belajar berenang di perpustakaan. Mereka menganggap pembelajaran Alkitab adalah pemuridan. Mereka percaya bahawa selagi mereka menyampaikan pengetahuan tentang Alkitab, ahli akan menjadi pengikut Kristus dan kehidupan mereka akan diubah. Ramai pastor masih mengajar orang bagaimana untuk berenang di perpustakaan kerana ia adalah cara yang paling mudah. Mereka sangat percaya bahawa orang awam boleh belajar berenang di perpustakaan, dan mereka mempraktikkannya dan bergerak ke hadapan dengan berani. Mereka dengan gembira dan tanpa jemu menganjurkan mengajar orang untuk belajar berenang di perpustakaan.

Apakah yang boleh kita lakukan untuk menggalakkan paderi dan ahli meninggalkan zon selesa mereka?

Posted on

How to encourage the laity to embrace discomfort

Comfort zone can hold us back in our growth.

I remember during my university days; I was struggling a lot as the curriculum suddenly changed from Malay to English. I could read, but writing was a challenge and speaking was even more difficult. When I came out to work, the environment was quite manageable although all had to be in English. When I studied at the seminary, I pushed myself to enroll in the English department, and by the time I graduated, my English had greatly improved, and I had no problem communicating with foreign professors. After that, I was sent to a Chinese-only church for 18 years, where I hardly had a chance to preach in English, and the flow of English words almost stopped, and I often had the dilemma of being stuck halfway. Later, when I was sent to a church with an English-speaking congregation, I had to practice my preaching in English many times before I dared to go up to pulpit. Slowly but surely, by now, English sermons can be preached with just one practice, and the practice time is getting shorter and shorter.

If I had stayed in the Chinese church, I probably would have become worse at preaching in English instead of better by now. But when I was willing to embrace discomfort, my grasp of English not only slowly recovered, but also continued to strengthen.

Discipleship is like learning a language, you must use it a lot to master it. Therefore, it is very important to encourage laity to leave their comfort zone and participate in discipleship training.

What I am trying to say is familiar to all of us, and that is: leaving our comfort zones and embracing the difficult is the only way we can release our potential.

Discipleship training is essentially a drill, and it takes constant practice to get better and better at it. Discipleship is like swimming; you must jump in the water to learn. No one can learn to swim in a library. Even if we read all the books on swimming in the library, we will not learn how to swim; we can only learn swimming by being in the water. Discipleship training, as the name suggests, is training and therefore must be done in drill. Yet sadly, to this day, many pastors still think they can teach people how to swim in a library. They think Bible studies are discipleship training. They think that if they teach the knowledge of the Bible, the members will become disciples of Christ and their lives will be transformed. Many pastors are still teaching people to learn to swim in libraries to this day, because this is the sweatless and easiest way. They firmly believe that they can teach people swimming in libraries, and are physically active, courageous, and joyful advocates of teaching people to learn to swim in libraries.

What can we do to encourage them to leave their comfort zones, both laity and clergy?

Posted on

门徒训练 – 怎样帮助会友拥抱不舒适

舒适的环境可能使我们的学习裹足不前。

我还记得在大学期间，由于课程突然从马来文变成英文，所以非常的吃力。读还可以，写就有挑战，讲就更加困难。出来工作后，环境虽然都要用英文，但还算混的下去。到了神学院，我就逼自己入读英文部，毕业时英文也大有长进，和外国教授沟通也不是问题。过后被派去纯中文教会服侍了18年，几乎没有机会用英文讲道，英文的词语几乎停止流通，常常有半路断线的窘境。后来派去有英语会众的教会，英语讲道要不断的练习多次才敢上台。慢慢的到了现在，英语讲道只需练习一次就可以了，而且练习的时间越来越短。

如果我继续留在中文教会，可能到现在我英语讲道的能力不但不会进步而且会变得更差。但是当我愿意拥抱不舒适，我英语的掌握力不但慢慢恢复，还不断加强。

门徒训练也好像学语文一样，一定要多用才能最快的掌握那语文。因此如何鼓励会友离开舒适区参与在门徒训练是非常重要的。

我想要说的其实大家都很熟悉，那就是：离开舒适区，拥抱困难，我们才能发挥自己的潜力。

门徒训练在本质上就是一种操练，需要不断的练习，才会越做越好。门徒训练就好像游泳，一定要跳下水才学的会。没有人能够在图书馆里学会游泳。就算我们把图书馆里关于游泳的书都读了，我们也学不会游泳，只有身在水里我们才可能学会游泳。门徒训练，顾名思义，就是操练，因此一定要在操练中完成。然而可惜的许多牧师到现在还是认为可以在图书馆学会游泳。他们认为查经班就是门徒训练。他们认为只要传授了圣经的知识，会友们就会成为基督门徒，生命就会改变了。许多牧师到现在还是在图书馆里教人学游泳，因为这是最容易的方法。他们坚决相信在图书馆就能教会人学游泳，并身体力行，奋勇向前，乐而不倦的提倡在图书馆教人学游泳。

我们可以做什么来鼓励牧者与会友离开舒适区呢？

Posted on

Pemuridan Yand disengajakan (2)

Selain disengajakan, latihan juga mesti menyeronokkan. Hanya perkara yang menarik boleh menarik perhatian orang. Jika latihan hanya rutin tanpa sebarang semangat, mustahil untuk bertahan lama.

Kemahuan manusia adalah terhad, sama seperti kekuatan fizikal, selepas beberapa kerja, ia akan dimakan dan perlu diisi semula. Teori ini telah disahkan oleh banyak eksperimen. Roy Baumeister, ahli psikologi di Florida State University, menjalankan banyak eksperimen untuk memerhatikan batasan kemahuan manusia, yang paling tipikal ialah eksperimen lobak merah. Roy menemui beberapa pelajar yang kelaparan, membahagikan mereka kepada dua kumpulan, dan meletakkan dua pinggan makanan di hadapan setiap orang, satu pinggan biskut coklat dan satu lagi berisi lobak. Kemudian dia memberitahu pelajar dalam kumpulan pertama untuk makan apa sahaja yang mereka mahu, dia memberitahu pelajar dalam kumpulan kedua bahawa jika mereka lapar, mereka hanya boleh makan lobak merah dan bukan biskut. Dengan cara ini, kumpulan pelajar yang hanya boleh makan lobak merah perlu menahan godaan biskut coklat. Selepas beberapa ketika, dia membawa pelajar ke bilik lain dan meminta mereka menjawab soalan geometri matematik untuk melihat berapa lama mereka boleh bertahan. Hasilnya ialah: pelajar yang boleh makan biskut coklat bertahan selama purata 20 minit, manakala pelajar yang hanya boleh makan lobak hanya bertahan selama 8 minit sebelum berputus asa.

Apakah sebab ini? Alasannya ialah pelajar yang hanya boleh makan lobak menghabiskan banyak kemahuan dalam menentang godaan biskut coklat, menyebabkan mereka tidak mempunyai kemahuan lagi untuk menyelesaikan masalah geometri. Eksperimen ini membuktikan bahawa kemahuan manusia adalah terhad, sama seperti kekuatan fizikal. Selepas beberapa kerja, ia akan dimakan dan perlu diisi semula.

Percubaan ini mengesahkan bahawa jika kita hanya bergantung pada kemahuan untuk melakukan sesuatu, ia mungkin berkesan dalam jangka pendek, tetapi sukar untuk bertahan dalam jangka panjang. Inilah sebabnya mengapa ramai orang yang menurunkan berat badan biasanya mencapai keputusan jangka pendek selepas mencuba banyak kaedah penurunan berat badan, tetapi selepas satu tempoh masa, mereka kembali ke berat asal mereka atau malah menambah berat badan.

Oleh itu, sesetengah orang menganjurkan semangat permainan dalam latihan, iaitu menambah permainan dalam latihan. Lari secara lambat, sukan popular baru-baru ini, popular kerana ia mudah dan mudah dilakukan, dan anda boleh melengkapkan senaman yang membosankan sambil menonton TV. Bagaimanakah kita boleh menjadikan pemuridan yang biasa dilihat sebagai “bosan” menjadi permainan? Bagaimana untuk menjadikan latihan pemuridan sebagai permainan yang menyeronokkan supaya para peserta dapat menikmati pertumbuhan yang berterusan dan jangka panjang dalam kehidupan mereka tanpa tekanan?

Jika anda mempunyai sebarang cara untuk menjadikan pemuridan menyeronokkan, sila beritahu saya. Dialu-alukan untuk berkongsi.

Posted on

Intentional Discipleship (2)

In addition to discipleship having to be intentional, it also must be fun. The only thing that attracts attention is what is interesting. If the training is just a routine without any passion, it is impossible to persist it for a long term.

Human willpower is limited, just like physical strength, after a certain amount of labour, it is consumed and needs to be replenished. This theory is confirmed by many experiments. Florida State University psychologist Roy Baumeister has done some experiments to observe the limitations of human willpower and the most typical is the carrot experiment. Roy found some hungry students, divided them into two groups, put two trays of food in front of them, a tray of chocolate cookies, and another tray of carrot. He told the first group to eat whichever they wanted, and the second group that if they were hungry, they could only eat carrots, not biscuits. By this way, the second group who could only eat the carrots would need to resist the temptation of the chocolate cookies. After some time had passed, he then took the students to another room and asked them to answer math’s geometry questions to see how long they could hold out. The result was that the students who could eat chocolate cookies lasted an average of 20 minutes, while the students who could only eat carrots only lasted 8 minutes before giving up.

What was the reason for this? The reason was that the students who could only eat carrots used up a lot of their willpower to resist the temptation of the chocolate cookies, resulting in them having no more willpower to solve the geometry problems. This experiment proves that human willpower is limited, just like physical strength, after a certain amount of labour, it will be consumed and needs to be replenished.

This experiment proves that if we just rely on our willpower to do something, it may be effective in the short term, but it is hard to persist for a long term. This is also why many people who have lost weight after trying some weight loss methods usually get results in the short term, but after a period of time, they regain their original weight or even get fatter.

Therefore, some people advocate the necessary of games/fun in training, that is, adding games/fun to training. The reason why the recently popular “slow running on the spot” exercise is so popular is that it is easy to do and you can finish the boring exercise while watching TV. How can we turn “boring” (It is not boring but usually being perceived as boring by church members) discipleship into a game? How can we turn discipleship training into a fun game so that participants can have fun and not be stressed out and continue to grow in their lives for a long term?

If you have any ideas on how to make discipleship fun, please let me know. Feel free to share.

Posted on

刻意性的门徒训练（2）

训练除了必须是刻意的，也必须是有趣的。唯有有趣的事物才能吸引人们的注意力。如果训练只是例行公事，没有任何的激情，那是不可能长期坚持的。

人的意志力是有限的，就好像体力一样，在一定劳动过后，就会被消耗，需要再补充。这个理论是经过许多实验证实的。佛罗里达州立大学的心理学家Roy Baumeister，为了观察人的意志力的局限，作了许多的实验，其中最典型的就是萝卜实验。Roy找来一些饥饿的学生，分成两组，在每个人面前放两盘食物，一盘是巧克力饼干，另一盘是萝卜。 之后他告诉第一组学生想吃哪个就吃哪个；告诉第二组学生，如果饿的话只能吃胡萝卜，不能吃饼干。这样只能吃萝卜的那组学生就需要抵制巧克力饼干的诱惑。一段时间过后，他再把学生带到另一个房间，让他们回答数学几何题，想看看他们能坚持多长时间。结果是：可以吃巧克力饼干的学生，平均坚持了20分钟，而只能吃萝卜的学生只坚持了8分钟就放弃了。

这是什么原因呢？原因是只能吃萝卜的学生为了抵制巧克力饼干的诱惑，消耗了很多意志力，导致他们没有更多的意志力去解几何题。这个实验证明：人的意志力是有限的，就好像体力一样，在一定劳动过后，就会被消耗，需要再补充。

这个实验验证了如果我们只是依靠意志力来做一件事，或许在短期会有成效，但是却很难坚持长久。这也是为什么许多减肥的人士在试用了许多减肥方法后，通常在短期会有成效，但一段时间过后，又恢复了原有的体重，甚至还更胖了。

因此在训练中就有人提倡游戏精神，也就是在训练时加上游戏。最近火红的慢跑运动之所以火红就是因为简单易做，并且可以一边看电视一边完成枯燥的运动。我们怎样才能把枯燥的门徒训练变成游戏？怎样使门徒训练变成有趣的游戏，让参加者在快乐、无压力中，生命能持续长期的成长？

如果你有任何可以把门徒训练变得有趣的方法，请让我知道。欢迎分享。

Posted on

Pemuridan yang disengajakan (1)

Satu eksperimen telah dijalankan di Jepun pada tahun 2014, dan mengesahkan bahawa beberapa jenius yang orang fikir mungkin tidak dilahirkan, tetapi boleh ditanam. Sebuah sekolah muzik Jepun merekrut 24 kanak-kanak berumur 2 hingga 6 tahun dan memberi mereka latihan yang disengajakan. Tujuannya adalah untuk mengajar mereka mencapai nota tinggi yang sempurna, sama seperti Mozart yang luar biasa. Keputusan menunjukkan bahawa semua peserta dapat mencapai nota tinggi yang sempurna selepas latihan yang disengajakan. Pada asalnya, semua orang menyangka bahawa hanya seorang dalam setiap 10,000 orang mempunyai soprano berbakat, tetapi melalui latihan yang disengajakan, semua orang boleh memilikinya.

Dalam beberapa bidang dengan peraturan khusus, seperti muzik, sukan, tarian, dll., “genius” boleh dicipta melalui latihan yang disengajakan. Selagi ada guru/jurulatih terbaik yang boleh mengajar kemahiran, menetapkan matlamat, membetulkan kesilapan berulang kali, dan berlatih bersungguh-sungguh, semua orang berpeluang menjadi genius.

Kebanyakan yang dipanggil genius tidak dilahirkan, tetapi ditanam.

Menjadi murid Yesus dan berkembang dalam kehidupan rohani lebih bergantung pada latihan pemuridan yang disengajakan. Jadi apakah pemuridan yang disengajakan? Pemuridan yang disengajakan mesti mempunyai beberapa ciri berikut:

1. Matlamat yang jelas: Matlamat pemuridan ialah pertumbuhan hidup. Pertumbuhan kehidupan merangkumi empat aspek: pertama, mempelajari watak Yesus. Kedua, mempunyai komitmen sepenuhnya kepada Tuhan. Ketiga, dapat melayani orang dengan sikap pelayan, dan keempat, dapat secara aktif memberitakan Injil.

2. Paderi yang tergila-gila dengan pemuridan: Kunci kepada pemuridan yang disengajakan adalah mempunyai seorang paderi yang kurang melakukan apa-apa selain pemuridan. Paderi ini mestilah murid Yesus sendiri. Paderi ini bukan sahaja memberikan pengetahuan, tetapi memberikan kesaksian hidup.

3. Berlatih berulang kali: Pemuridan tidak berkesudahan dan mesti dilakukan berulang kali. Jika gereja tidak dapat secara sistematik dan berulang kali melatih orang awam, pertumbuhan kehidupan murid-murid akan terhenti. Latihan kemuridan mestilah bukan sahaja sistematik tetapi juga berterusan. Pernahkah anda melihat seorang atlet yang dapat mengekalkan keadaan terbaiknya walaupun selepas dia berhenti berlatih?

4. Dapat sentiasa membetulkan kesilapan semasa berlatih: Jika sesuatu amalan itu diteruskan dalam kesilapan, ia bukan sahaja tidak mendatangkan faedah, malah membawa keburukan. Lebih baik tidak diamalkan. Pemuridan yang disengajakan memerlukan renungan yang berterusan, membetulkan kesilapan, dan dengan sengaja mempraktikkan ajaran Alkitab.

Adalah satu perkara yang sangat baik bahawa Keuskupan Malaysia Barat menggalakkan pemuridan. Tetapi adakah latihan kami adalah latihan yang disengajakan? Kami telah mempromosikannya selama lebih 10 tahun. Apa hasilnya? Adakah anda masih terperangkap dalam tahap hanya membaca Pedoman Harian?

Posted on

Intentional Discipleship (1)

The experiment conducted by Japan in 2014 has confirmed that some perceived geniuses may not be born, but can be developed in life. A music academy in Japan recruited 24 children aged 2 to 6 and gave them intentional training with the aim of teaching them that they could do the perfect high notes, as if they were musical prodigy Mozart. The results showed that all participants were able to achieve the perfect high note after the intentional training. The genius of the soprano, which was thought to be possessed by only one person in 10,000, was made available to everyone through intentional training.

In some fields where there are specific rules, such as music, sports, dance, etc., it is possible to create “geniuses” through intentional training. With the best teacher/coach who can intentionally teach the correct skills, set goals, correct mistakes repeatedly, and practice tirelessly, everyone has a chance to become a genius.

Most so-called geniuses are not born, but are nurtured.

Becoming a disciple of Jesus and growing in the spiritual life depends even more on intentional discipleship. What is intentional discipleship? Intentional discipleship must have some of the following characteristics:

1. Clear goal: The goal of discipleship is life growth. Life growth includes four areas: First, learning the character of Jesus. Second, a total commitment to God. Third, the ability to serve the people with a servant attitude. Fourth, the ability to actively evangelize.

2. Pastors who are crazy about discipleship: The key to intentional discipleship is to have a pastor who did nothing but make Jesus’ disciples. This pastor must be a disciple of Jesus himself. This pastor does not impart knowledge, but life witness.

3. Repeated practice: Discipleship is endless and must be done repeatedly. If the church fails to systematically and repeatedly train the believers, the life growth of the disciples will come to a standstill. Discipleship must not only be systematic but also continuous. Have you ever seen an athlete who stops practicing and is still in top shape?

4. The ability to correct errors in practice: A practice that is constantly being drilled in error is not only not beneficial, but also detrimental, and would be better off not being practiced at all. Intentional discipleship involves constant reflection, correction of errors, and intentional practice of biblical teachings.

It is very good that the Diocese of West Malaysia encourages discipleship. But is our training intentional? We have been promoting it for over 10 years now, how effective is it? Are we still at the stage of reading Daily Bread?